Hij kende zijn herkomst niet.

De rivier, de rietganzen zochten

oevers ontroering. Maar hij sloot de wind en wachtte

tot het water de rimpel restte.

Het spoor werd geblust, het brandend verlangen

gevangen in stille stroming

van zilver in zijn haar.

Je zei dat je ijzersterk was, gesmeed

in magma. Je handen braken

kluiten en zaaiden kiem. Toen groeiden de geruchten,

dat de zon je oogst roestte

en regen je hoofd sijpelde. Rood geplukt afscheid wiegt tussen het blond.

Koren bloemen je wangen blauw.

Je wist dat niemand de waarheid zei.

De stoel, stijf van bezetenheid,

poten grazend het tapijt en de vlekken

mors. Dood had zij willen zijn. Op de tafel, handen, leeggelopen vingers

en wollen kousen half afgewerkte warmte

die ze hem nog had willen sturen. Zijn laatste brief droeg de stank van de loop

graven juiste woorden van spijt

dat ze zo lang geleden was. Schoten door haar hoofd,

de woorden van haar speelgoedjongen:

‘Huilen tinnen soldaten?’

Moeder leidt de schapen op het droge,

spoort mijn natte voeten aan

die slepen in de sneeuw. Scheer je weg, lacht ze de wol

uit mijn hoofd en ze zomert

de winter rond mijn schouders. Als ik kon, ik zou haar inblikken,

sparen voor jaren, want dan

ben ik even groot.

Als ik aan je denk,

trek dan het hars uit de dennenbomen,

lijm je ogen tot ik ben gezien. Als ik je zoek,

wacht dan op het barsten van het akkerland,

vind de voetstappen die ik ga. Als ik je mis, vriend,

slijp dan je mes met het water,

en snij de spiegel waarin ik zink.